Vanuit Batumi namen we de boot naar Burgas in Bulgarije, om op tijd in Nederland te zijn als het boek uitkomt. Het werd een indrukwekkende boottocht, waar de oorlog aan de andere kant van de zee zijn stempel op drukte. Na zeven maanden kwamen we aan in Europa. Het was even wennen, maar ook heel fijn om een beetje thuis te komen, maar toch nog lekker weg te zijn..
Een tijd geleden vroeg iemand me wat het moeilijkste moment van de reis was geweest. Het antwoord was: niet reizen. We hebben een barre tocht achter de rug door de regen, sneeuw en kou en zelfs nu blijft dit veel beter dan lang stilzitten. We zijn weer onderweg, maar niet meer voor lang in Georgië, waar we bijna vijf maanden hebben doorgebracht.
We hebben nu drie weken in het opvanghuis doorgebracht en krijgen een heel andere kant van Georgië te zien. Ondertussen raast niet ver hiervandaan een oorlog, die hier oude wonden blootlegt.
We zijn weer onderweg, maar na 35 kilometer alweer gestopt na een heel bijzondere reünie. De afgelopen drie weken waren weken met afscheid van bijzondere mensen en veel nieuwe ontmoetingen.
Nu we eindelijk op een fijne plek zitten, kunnen we ook van Tbilisi genieten. Ik heb een flinke aanvaring met een taxichauffeur gehad en heb een belangrijk besluit genomen.
Samen met Amma zou ik me voor drie maanden in een fijn appartement nestelen. Daar zou ik het boek afschrijven en Amma lekker in een park laten rondrennen. Tussendoor zou ik genieten van de prachtige stad. Maar het liep heel anders. Over de Tbilisiblues en een prachtige reünie.
Na 3500 kilometer kwamen we in Tbilisi een beetje thuis. We gaan daar op zoek naar een nieuw nest voor de winter.
Net voor de sneeuwstorm bereikten we het hoogste punt van onze reis tot nog toe. Daarna volgden de afdaling naar de Zwarte Zee en het laatste stukje Turkije.
