
Gendernomade
Het interview ‘Gendernomade’ is in april 2022 verschenen in tijdschrift De Wereldfietser. Het is een mooi interview, waarin de transitie heel respectvol is beschreven.
Het interview ‘Gendernomade’ is in april 2022 verschenen in tijdschrift De Wereldfietser. Het is een mooi interview, waarin de transitie heel respectvol is beschreven.
De eerste duizend kilometer van onze reis hebben we lopend afgelegd. Een deel daarvan komt niet in het boek, omdat het dan te lang wordt. Dit stuk is er dus uitgevallen, maar ik wilde het jullie niet onthouden. Over tenenkrommend puberaal gedrag.
Ik ben dichtgenaaid. Bloed sijpelt mijn schoen in. Ik schreeuw het uit van de pijn. Middenin de Albanese heuvels duw ik de fiets knarsetandend de helling op, terwijl Amma naast me loopt. Zonder haar was ik nooit in deze situatie beland. Zonder mezelf ook niet – waarom heb ik het mezelf zo onmogelijk gemaakt?
They’ve sewn me up. Blood trickles down into my shoe. I’m screaming from pain. In the middle of the Albanian hills, I’m pushing my bicycle up the slope clenching my teeth, while Amma is walking next to me. I would never have ended up in this situation without her. Without myself either – why did I make this so hard for myself??
Na de eerste lockdown gingen in de zomer van 2020 de grenzen weer open. Vlak daarna reisden we door Griekenland, waar het leeg en stil was.
Op een avond in juli stond ik te puffen en te vloeken op de Luxemburg-Franse grens. Ik vroeg me af wat ik me nou toch in mijn hoofd had gehaald. De hond wilde niet luisteren, en de bakfiets van 50 kg + 20 kg bagage + 10 kg hond wilde de berg niet op. De heuvels van Noord-Frankrijk leken ontembare reuzen. Er moest een wonder gebeuren, wilde ik Zwitserland halen.
Ik zag het al aankomen, en half maart valt het definitieve oordeel: heel Europa gaat op slot. Vijf weken voordat de reis weer zou beginnen, komt hij tot stilstand. Ik hoor de remmen van de treinen naar Italië oorverdovend knarsen, de motor afslaan van de boot die me vandaaruit naar Albanië gaat brengen.
´Don’t go to Foča!’, had hij gezegd. Toch reed ik erheen. In de drie dagen die volgden, heb ik nog vaak aan zijn woorden gedacht. Ik had het kunnen weten: de weg liep van het Moslim-Kroatische deel naar Srpska, het Servische deel. B-wegen ertussenin werden nauwelijks onderhouden. Die bracht me naar het geboortestadje van Ratko Mladic.