Over ons
Reis van een gendernomade
Hier krijg je een inkijkje in de reis die we vanaf Noordoost Groningen tot Georgië hebben afgelegd.
In 2013 ben ik samen met mijn hond Amma vanaf Bad Nieuweschans vertrokken als vrouw. Iedere keer gingen we verder waar we de vorige keer gebleven waren. Inmiddels hebben we zestien landen te voet en met de fiets doorkruist: Nederland, Duitsland, België, Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland, Italië, Slovenië, Kroatië, Bosnië, Montenegro, Albanië, Griekenland, Bulgarije, Turkije en Georgië. Al in Enschede bleek de houdbaarheidsdatum van het vrouw zijn verstreken te zijn. Het boek over die reis en over de transitie verschijnt dit jaar.
Exploro ergo vivo
Het begon als een wandeltocht door Nederland en Duitsland. Het werd een ontdekkingsreis op de fiets door heel Europa. Die ging dwars door de hokjes van man en vrouw, langs volken die elkaar naar het leven hebben gestaan, langs massagraven en tegen de stroom van vluchtelingen in.
Na negen jaar, bijna negenduizend kilometer, tien lekke banden, vier geknapte spaken, een huwelijksaanzoek, een verwoeste tent, drie ziekenhuisbezoeken, de hond aan het infuus, zeven genderpsychologen, hittegolven, bosbranden en een sneeuwstorm ben ik erachter: ik ben een gendernomade met een geest zonder vaste woon- en verblijfplaats, die even in een hokje kampeert en dan weer verder trekt.
Hokjes
De afgelopen jaren zijn een ontsnapping geweest aan de hokjes waarin ik me geperst voelde: de hokjes van mannen en vrouwen, van de gemiddelde mens. Deze ontdekkingstocht is meer dan die van een transpersoon.
De reis gaat door het continent Europa, verdeeld in landjes en omgeven door muren om buitenstaanders tegen te houden. Een continent met bewoners en reizigers die verpletterd worden door rigide systemen die hen in vakjes verdelen, die de mensen uit het oog zijn verloren en die zorgen dat vrienden vijanden worden.
Het gaat langs volken die eeuwenlang in vrede met elkaar hebben gewoond en elkaar ineens vermoorden. Het is een zoektocht naar een antwoord op de vraag waarom we zo fel die vakjes verdedigen van mannen en vrouwen, van landen, vlaggen, stempels en nummers.
Zo hardnekkig dat we helemaal vergeten zijn wie we zijn geweest: gendernomaden die rondtrokken zonder een vast stuk land, zonder hokje man-of-vrouw, zonder een rotsvast geloof.
Naar Tbilisi en verder
In 2021 zijn Amma en ik voor enkele maanden op pad gegaan. We zijn tot Tbilisi gekomen, de hoofdstad van Georgië. Waar de tocht ons hierna gaat brengen, weet ik niet. Maar in elk geval verder over de rainbow brick road.
Reisgezelschap
Eus
Op de middelbare school fantaseerde ik erover lopend of met de fiets naar het oosten te reizen. Met mijn vaste reisgenoot Amma begon ik negen jaar geleden in Noordoost Groningen aan de reis waar ik altijd van had gedroomd.
Amma
Ze heeft een groot uithoudingsvermogen, maar heldhaftigheid is niet haar core business. Hondenfanaten die in ons reisblog heldendaden van een stoere hond hopen te zien, raad ik aan deze pagina te verlaten en naar YouTube te gaan. Daar staan Lassiefilmpjes met moedige acties van een heftige teef. Ze is wel heel lief, en dat is onderweg veel waard.
Aletta, Kim en Sanne
Het is belangrijk de fiets te vriend te houden. Dat valt niet altijd mee als ik moe of gestrest bent. Uit frustratie een rotschop tegen de trapper aan geven, is in elk geval een slecht idee.
Om lief te blijven voor m’n fietsen heb ik ze een naam gegeven. De eerste was een crèmekleurige tweedehands bakfiets: Aletta la Bicicletta, naar Aletta Jacobs.
De tweede heeft een jongensnaam met een female touch: Kim Jong Elle, naar de Noord-Koreaanse oud-president. Na vier geknapte spaken is Kim met vervroegd pensioen gegaan.
De derde fiets is een stoere trekkingfiets, met de naam Sanne Santos. Sanne is de echte diehard: na een valpartij heeft die ons vanaf Kreta tot hartje Turkije gebracht, tweeduizend kilometer verderop, met een kapotte wielschacht.
Vraag? Opmerking? Laat het me weten!
