In Griekenland hebben we afscheid genomen van het strand en van de Middellandse Zee. Twee reizen lang zijn er vanaf Vlorë in Albanië maar twee dagen zonder de Middellandse Zee voorbij gegaan, die we op onze tocht vanaf Venezië voor het eerst ontmoet hebben. Nu hebben we die de rug toegedraaid, en zijn door de Rodopi bergen naar Bulgarije gefietst. Ik zag best op tegen de superstrenge Covidcontrole aan de grens, maar die viel hartstikke mee. Na het vragensalvo door de douanier en een verwijzing naar de Coronadokter vond ik dat ik daarna lastige vragen mocht stellen: ‘Moet ik me daar uitkleden?’ ‘You go’, kreeg ik streng te horen en ging snel naar de coronadokter. Die had het veel te druk met heel andere dingen: Amma knuffelen. ‘Moet ik mijn vaccinatieboekje nog laten zien?’ Hoefde niet, en snel zijn we naar Kirkovo gereden, waar we in een kamer boven een speelhal sliepen.

Kirkovo is een heel gek dorpje. Om acht uur ‘s avonds kun je daar al je geld in een van de speelhallen van het dorp stoppen, maar nergens is een bord eten te krijgen. Ik durf te wedden dat je er makkelijker een vrouw kunt bestellen dan köfte of een pizza. De douches in Bulgarije zijn in elk geval beter dan die in Griekenland: ze blijven aan de muur hangen en zijn nog warm ook. Natuurlijk moesten we bij Kirkovo nog even op de foto met een Duitse vrouw en haar Bulgaarse man, die Amma heeft doodgeknuffeld.

Daarna zijn we door de bergen naar het dorpje Balkan gefietst naar de camping… maar die was dicht. Een groepje jongens heeft ons in het donker naar de waterbron achter het dorp gebracht, waar we met een waanzinnig uitzicht wakker werden. Dit is wildkamperen op z’n mooist: zonder je zorgen te hoeven maken of je spullen wegwaaien, geen zorgen of het eigenlijk wel mag en met koffie wakker worden bij zonsopgang. Bij het inpakken van de tassen kregen we nog bezoek van een dorpsbewoner die naast Amma zijn roes kwam uitslapen in de schaduw van de fiets.

Daarna zijn we naar Harmanli gefietst, waar we op de Sultans Trail terecht zijn gekomen. Dat is een wandel- en fietsroute van Wenen naar Istanbul, langs de weg die de Turken in de tegenovergestelde richting hebben afgelegd toen ze Europa vijfhonderd jaar geleden veroverden. Al zes jaar lang wilde ik die gaan lopen of fietsen, en eindelijk zijn we erop terecht gekomen. Meerdere wegen leiden naar Rome, en naar Istanbul. Voordat we verder gingen, hebben we eerst even twee dagen lekker gerelaxed op de camping.

Nadat we door14 landen zijn gewandeld en gefietst, is de conclusie: de Bulgaarse picknickplaatsen zijn in elk geval de beste: met bankjes een overkapping, een fantastisch uitzicht, water uit de bron en soms zelfs een beker erbij. Cafés zijn er bijna niet te vinden, wel automaten met koffie en bier onderweg.