Net toen ik een nieuwe fiets had gekocht om verder te gaan door de Albanese en Griekse bergen, werd een dag later bekend dat COVID-19 Nederland had bereikt. Sluipend was het uit het Oosten opgerukt. Beelden op internet en TV lieten de lege pleinen zien in China en de Koreaanse straten. Daar gingen schoonmakers met hogedrukspuiten de strijd met het monster aan. In maart zag ik hoe het genadeloos toesloeg in de Italiaanse steden waar we vijf jaar geleden doorheen waren gereden: de overvolle ziekenhuizen in Bergamot, Brescia en Venetië, de duizenden doden, de zieken snakkend naar lucht.

Het monster stak de Nederlandse grens over en kwam met grote stappen dichterbij: vanuit het zuiden verspreidde het zich, ook naar mijn stad. Het nestelde zich tussen buren en kennissen, straks komt het bij vrienden en familie – en wie weet bezoekt het mijn huis?

Net voor het begin van de lente ging Nederland met de rest van Europa in een winterslaap: de scholen gingen dicht, en kroegen sloten hun deuren. Mijn eigen stad Zwolle veranderde in een spookstad met dichte winkels en uitgestorven, grauwe straten waar een enkele sterveling haastig overheen loopt, met een grote boog om de ander heen. Het leven is tot stilstand gekomen. Buitenshuis raken we niemand aan. Hoe gaat dit eindigen?Hoe lang blijft deze winterslaap duren? Hoe zal de wereld eruitzien als we hieruit ontwaken?

Ik zag het al aankomen, en half maart valt het definitieve oordeel: heel Europa gaat op slot. Vijf weken voordat de reis weer zou beginnen, komt hij tot stilstand. Ik hoor de remmen van de treinen naar Italië oorverdovend knarsen, de motor afslaan van de boot die me vandaaruit naar Albanië gaat brengen. Ik voel mezelf stilvallen. De wereld die aan mijn voeten lag, zag ik kleiner worden en ineenschrompelen als een plastic balletje dat te dicht bij het vuur ligt. Ik voel me gevangen door COVID-19, maar niet door dit monster alleen.

Ik zit opgesloten in mezelf en wilde verder reizen om daar uit te komen, de wind langs mijn hoofd horen suizen, het zoute zweet in mijn ogen voelen branden als ik met de laatste krachtinspanning de berg op zou fietsen. Want inmiddels is de euforie over alle lichamelijke verandering, samen met de jeugdpuistjes, weggetrokken. Ik wist allang dat de zoektocht ook na de verandering naar een mannelijker lichaam nog lang niet ten einde was. Het had me zelfs een prachtige voortzetting geleken van deze ontdekkingsreis. Maar die verdere zoektocht is pijnlijker en moeizamer gebleken dan verwacht. Het is me al een jaar niet gelukt te huilen, net als veel transmannen in de eerste jaren van hun testosteronbehandeling. Vlak na de start van die behandeling waren de vrouwelijke emoties al snel weggeëbd. Wat was ik eerst opgelucht verlost te zijn van die stortvloed aan tranen, boosheid en verdriet waar ik verder toch niks mee kon. Maar ik ging deze uitlaatklep missen. De emoties zijn er wel, maar ze dolen ergens in mij rond als verdwaalde zielen op zoek naar de uitgang, onvindbaar, ik kan er niet bij. En zoals wanhopige boeren tijdens een hittegolf bidden om regen, zo bid ik stilletjes om een huilbui. Slechts een paar spetters vallen: een enkele traan kan ik krijgen, daar blijft het bij.

In Asterix en de Noormannen trekken die Noormannen Europa in, op zoek naar iets dat hen angst aanjaagt en vleugels geeft. Ze vinden hun heil bij de Gallische bard, die zo waanzinnig vals zingt dat de Noormannen gek van angst op de vlucht slaan. Ik wil ook verder Europa in en een Albanees dorp met een gitarist vinden, of een Grieks heiligdom met een raaskallende, blowende priesteres op een rots, die me in tranen laat uitbarsten. En juist nu zit Europa op slot: de veerboten blijven in de havens, de treinen zijn afgerangeerd, de grenzen zijn onneembare barricades. Ik ben gestrand binnen de muren van mijn huis, op mijn eigen, afgelegen eiland.

Toch wil ik hier niet in opsluiting blijven wachten. Ik heb al 44 jaar opgesloten gezeten in een vrouwelijk lichaam, ik heb twee jaar gewacht, voordat ik eindelijk van een geneesheer het groene licht kreeg om met de lichamelijke transitie te beginnen en weer verder kon. Maar ook binnen de muren van mijn huis valt er nog genoeg te ontdekken. Ik ga dit eiland verkennen, en misschien brengt deze lockdown me nog iets moois.

Dit artikel is in maart 2020 voorgelezen voor TROTS, het radioprogramma van de LHBTI community van RTV Zwolle