De afgelopen week was een heftige week, maar ook een leuke . Eindelijk heb ik tijd gehad voor dingen waar ik de eerste maand niet aan toe kwam: de fiets naar de fietsenmaker, naar de schoenmaker en kleermaker en lekker rondslenteren over de bazar om spullen te kopen voor het vervolg van onze reis. Voor Amma heb ik een donsjack gekocht. Die wordt haar slaapzak voor achterop de fiets en in de tent. Want het wordt koud aan het begin van onze tocht.

Werk in uitvoering

En ik ben hard aan het werk geweest. De website is op de schop gegaan, en het manuscript van het boek is ingeleverd bij de taalredacteur en enkele vrienden die het doorlezen. De foto’s voor de achterkant zijn gemaakt door Javier Marven, Vick is begonnen met het tekenwerk voor de voorkant, en er was nog ruimte voor een interview.

Verrekte poot en lichte hersenschudding

Ik wilde weer met Amma gaan hardlopen om de conditie op te vijzelen… maar we liggen allebei even in de lappenmand. Amma lijkt haar voorpoot te hebben verrekt. Ikzelf heb een lichte hersenschudding overgehouden aan een aanvaring met een taxichauffeur. Toen ik overstak op het zebrapad, kwam hij als een gek aanscheuren. Ik kon niet meer aan de kant springen. Toen hij voorbijreed, klopte ik op de ruit van de auto om te zorgen dat ik niet werd aangereden. Dat trok meneer erg slecht. Woedend stapte hij uit en kwam op me af lopen. Daarna is er een stukje uit mijn geheugen weggevallen. Ik herinner me alleen dat mijn hoofd ineens heel hard tegen iets hards aan kwam. Waarschijnlijk heeft hij me neergeslagen en ben ik met mijn hoofd tegen het asfalt of een andere auto aangekomen.

Enkele mensen stopten. Maar nadat ik even op een muurtje was gaan zitten om bij te komen, was iedereen ineens weg. Dat vond ik nog het ergst. Ik wilde geen ambulance bellen, zeker niet na de ervaring met de man die ik vorige maand op straat vond. Ik zag het al gebeuren dat ze mij meenamen en Amma achterlieten.

Terug in het hotel heb ik een uur lang met een bevroren kipfilet op mijn hoofd gezeten en voelde me daarna veel beter. Ik had twee wondjes in het gezicht waar de bril in mijn gezicht was gedrukt. Die zijn inmiddels weg. Het lijkt een lichte hersenschudding, dus ik moet het even rustig aandoen. Gelukkig gaat het iedere dag iets beter met ons twee. Amma loopt inmiddels alweer een half uur zonder te hinken, en ik kan alweer de markt op zonder daarna duizelig te zijn.

Besluit met pijn in het hart

Inmiddels heb ik een besluit genomen, met pijn in het hart. We gaan wel verder fietsen, maar als de grens met Azerbeidzjan dicht blijft, gaan we niet verder. Voor een verder tocht naar Iran, Pakistan en India zou ik een hele stapel visa moeten regelen. Van tevoren zou ik dan moeten bedenken wanneer ik waar zou zijn. Een vriend kwam nog met het voorstel om naar Rusland te gaan, maar ook daar kom je nu niet zomaar binnen. Het oorspronkelijke plan was om ergens in Centraal Azië uit te komen en daar via Rusland met de trein naar huis te gaan. Daarvoor was niet zoveel planning nodig: een visum voor Azerbeidzjan vlak na vertrek, een Russisch doorreisvisum aan het eind en een treinkaartje. Dat was makkelijk te regelen.

Maar met het vliegtuig was een ander verhaal. Het voelde niet goed. En inmiddels weet ik: als het niet goed voelt, krijg ik achteraf spijt als ik het toch doorzet. De afgelopen jaren was ik altijd op pad gegaan met de gedachte dat ik wel zou zien waar we uit zouden komen, en daar werd ik blij van. Nu zag ik de reis in een logistieke puzzel veranderen. Het zou een gestress worden om op de juiste datum op een vliegveld te zijn waar ik al weken of maanden van tevoren een ticket had geboekt. En die stress zou Amma ook voelen. Dat voelde ontzettend fout.

Als ik in mijn eentje was geweest, had ik het gedaan. Maar met Amma durf ik het niet aan. Ik had haar beloofd dat ze niet meer in het vliegtuig hoeft, nadat ik vorig jaar de transportbox met een gescheurd dak en een beknelde hond had teruggekregen. Ze wordt ouder, en waarschijnlijk is dit de laatste keer dat ik met haar op een verre reis ga. Ze heeft me ontzettend veel gebracht. Ik wil deze reis met haar fijn afsluiten, zonder gestress. Ik wil niet met een vermoeide, oude hond heel hard doortrappen om een vliegtuig te halen. Ik wil haar niet naast de fiets over de bergen jagen om op een bepaalde dag een landsgrens te passeren, omdat dat nu eenmaal in het visum staat. Als Amma het even niet trekt, wil ik een dag later kunnen afstappen om haar lekker achter de tent te kunnen laten liggen in de zon.

Als we niet verder kunnen via Azerbeidzjan, fietsen we terug, door Turkije Europa in. Ik heb heel lang zitten wikken en wegen. Ergens voelde het als opgeven, als het loslaten van de droom die ik al zo lang heb gehad om naar Centraal Azië te gaan. Maar ik heb Amma beloofd dat we zouden stoppen als het niet meer ging. We stoppen niet, maar als de grens met Azerbeidzjan dicht blijft, fietsen we terug richting Nederland. En als we Nederland niet op tijd halen, kunnen we het laatste stuk met de trein of boot naar huis. Waar we gaan eindigen weet ik nog niet, en alleen al van die gedachte word ik heel gelukkig.